این متن را بعد از بازی روز جمعه نوشتم اما به‏دلیل مناسبت‏های دیگر مطالب دیگری آپ کردم..

روز جمعه بازی دو تیم پایتخت‏نشین استقلال و پرسپولیس را دیدیم.. بازی خوبی بود و از آن خوب‏تر موضوع داوری داوران ایرانی بود که دلمان را قدری خنک کرد.. سال‏ها بود که موقع دربی پایتخت داغمان تازه می‏شد که چرا باید متوسل به داوران خارجی بشویم؟ مگر این بازی چه فرقی با بازی های دیگر دارد که داوران ما نتوانند آن را سوت بزنند؟ شاید این دو تیم آنقدر فراقاره ای بازی می‏کنند که سطح داوری ما به آن نمی‏رسد و داوران ما این قدر ضعیف هستند که از اداره‏ی این بازی عاجزند.. شاید هم داوران ما همه طرفدار آبی یا قرمز هستند و از این‏رو صلاحیت اداره ی این بازی را ندارند.. شاید هم نه.. طرفدار هیچ رنگی نیستند اما تحت تاثیر جو سنگین ورزشگاه قرار می‏گیرند و مهار کار از دستشان در می‏رود.. و از این شایدها و حرف‏های عوامانه‏ای که متاسفانه به هر دلیل مسئولان ورزش کشور هم دنباله‏رو  آن می‏شدند و خروار خروار پول بیت‏المال را صرف می‏کردند تا مشتی تماشاچی‏نمای بددهان به خاطر رودربایستی با داور خارجی حرف زشتی نگویند یا اگر گفتند او متوجه نشود.. همیشه معتقد بوده‏ام دعوت از داوران خارجی باعث می‏شود که داوران ایرانی به نوعی تحقیر شوند و اعتماد به نفس‏شان از دست برود. از سوی دیگر باعث می‏شود که توقع حاشیه‏های این دو تیم و طرفدارانشان روز به روز بیشتر شود .. به هرحال هرچند این بازی هم مثل بقیه‏ی بازی‏ها بود و چیز شاق و خارق‏العاده‏ای نبود که قضاوتش موجب تشکر باشد؛ اما ضمن تشکر از آقای ترکی و همکارانش به خاطر این قضاوت کم اشتباه، باید تشکر و تبریک ویژه ای داشت به خاطر شهامت آنان در اصل پذیرفتن قضاوت این بازی که چشم ملیون‏ها نفر به آن بود و ذره‏بین‏های بسیاری به کار افتاده بود که دوباره جوسازی کنند.. البته بیشتر از آنان باید از مسئولان ورزش کشور به خصوص آقای علی‏آبادی ـ با صرف‏نظر از تمام حرف و حدیث‏های موجود ـ تشکر کرد که این تصمیم را گرفتند و پای آن ایستادند تا بنایی را که مدت‏ها بود به کجی می‏رفت بازسازی کنند..